Gözlerinde yağan yağmurların, damlalarına karışırdı karanlıkları...
Aydınlanacaktı silse gözyaşlarını, onun için yağmurlar kutsaldı.
Renklerden sarı, aylardan kasımdı...
Konuşur, gülümser, dilerdi. Dilinde mısrası, yüreğinde duası...
Bir mum yansa, ışığı titrese ısınırdı...
Onun için umutsuzluk, dalında kurumuş, rüzgar tarafından unutulmuş, ağaçta yalnız kalmış bir yapraktı.
Elbet kış vardı...
Renklerden sarı, aylardan kasımdı...
Kuyulardan biri gibi derindi düşünceleri...
ıssız, sessiz ve neşeli...
sarılır ruhuna severdi kendisini...
Dilek Afiyon Avcı
