Ayrılık Hikayesi
Nasıl koptu? Yaktı, acıttı, sızı oldu... Düştü yerlere, uçtu savruldu rüzgar oldu... Gözüktü bir fere işaret oldu... Ne veda etti, ne hoşçakal dedi... Ayrıldı öylece, ağır ağır yavaşça değdi yere... Aydınlığı değdi geceye, beyazı örtüldü güne... Işık desem değil, parıltı desem değil... Bir hüzünlü veda hikayesi gibi, biraz buruk, biraz soğuk... Oysa üşümedi... Az yandı canı, can mı? Demeli, efsunlu ruh mu? Bilinemedi... Sessizlikten oluşan büyülü bir ses gibi... Dinleyen duyabilir, hisseden görebilir, kalp kulağı, gönül gözü ile... Bir saflığı vardı iyilikten inşaa edilen... Bir yumuşaklığı vardı, dokunulduğunda yokmuş gibi şaşırtan... Nasılda koptu beyaz tüy meleğin kanadından?
Dilek Afiyon Avcı
o meleklerin kanatların kopan tüyler nasıl da yakıyor insanın canını.
YanıtlaSilgüzel ifade etmişsin ayrılık acısını.
yüreğine sağlık.
sevgilerimle
Teşekkürler canım :)Sevgiyle...
SilNe kadar güzel bir yazı olmuş,içe işliyor..
YanıtlaSilTeşekkürler :))) Güzelliklerle kal...
SilDileğim?
YanıtlaSilİnsanın canını acıtan hüzünlendiren sözler.
Bir o kadar da naif ve düşündüren.
Yüreğine sağlık bu yönünü bilmiyordum, ne güzel böyle yazabilmek.
haklısın Aslım eskiden daha fazla yazardım... teşekkürler güzel sözlere... :)
SilSevgili Dilek, meleğin kanadı mı koptuu, yoksa benim içimden birşeyler mii? O kadar yani, o kadar diyorum, kısa hoş ve gerçekten birşeyler hissettiren.. Sevgiler canım..
YanıtlaSilCanım Handan'cığım duygulanman hoşuma gitti... :) her insan yüreğinin bir köşesinde böyle bir hikaye taşır aslında... teşekkür... :)
Sil