En Güzel Tablo

 Antalya'nın güneşi dokunuyordu yüzlerine, yüzleri ki uyku hala geziniyordu gözlerinde... Biri kadın, diğeri erkek... İki kalp bir yürek... Birinin eşortmanları, diğerinin sabahlığı vardı üzerinde... Ev hali, evin en rahat saati... Sabah kavhaltısı birazdan edilecek, evin en küçük bireyi masayı şenlendirecekti... Masada sevgiyi aş ettiler, gülüşleri su. Ne peynir, ne zeytin, ne reçel, tatlanırdı olmasa bu sesler... Oğulları Kayra üç gün sonra üç yaşında olacaktı, üç dolu yıl, siyah beyaz hayatlarını rengarenk geçirmişlerdi onunla... o çocuk ki kalp atışları olmuştu yaşamlarında...

 

Sabah kahvelerini içerken kahve kokusunu içinlerine çektiler. Oğullarının hallerini de çiğerlerine... Ufaklık sütünü içtiğinde, dudağının üstünde kalmıştı beyaz leke... "Anne tomit odum" (Anne komik oldum) Diyordu gülümseyerek güzel yüzüyle ...

 

Adamın işe gitmesine bir iki saat vardı... "Hadi beraber çıkalım, gezeriz ben öyle işe giderim." Dedi evin erkeği... Kadın hemen hazırlanıp, oğlunu giydirdi... Çabucak evden çıktılar... Güneşin ışığını da yanlarına aldılar. Sımsacak yürüyüp yakındaki alışveriş merkezine gittiler...

 

Demlenmiş Yaşam Öyküleri'ni hatırlatmıştı yaşadıkları ve gördükleri Kız kulesi işlemeli semaver... Arabasında uyumuştu minik kalp atışları... Oturmuşlardı karı, koca birer bardak çay içmek için. Biri şekersiz, değeri iki şekerli... Semaver İstanbul kokuyordu... Çaylar plastik bardakta duruyordu... Her yudumda bir yerlere  yolculuk yapılıyordu... O yerlerde mutluluk barınıyordu...

 Alışveriş merkezinin kalabalığına inat bir köşede boş kalan sandalyeler dikkatlerini çekti... Oturdukları yere benzemeyen ap ayrı bir köşe, sarı duvarında bir tablo... Tavanından sarkan iki lamba, başka bir boyutta duruyordu sanki karşılarında...

En güzel tablo, sığdırabilmekti bir aileyi tek kareye... En güzel resim gerçekten gülümseyebilmekti objektiflere...

Dilek Afiyon Avcı